Bir müzik duyuluyor, kimi kez sert vuruşlarla; birtakım iniş çıkışlarla. Uzakta, çok uzaklarda; bilinen bir 'konçerto'nun sıcak ezgileri. Kendisiyle birlikte nice küçük, sisli, belirsiz çağrışımları da yanı sıra sürükleyerek... Sanki baharın uyanışı! Selahattin Giz'in İstanbul'u ya da İstanbul'un çoktan unutulmuş 'giz'leri. Kuşkusuz tanıdık sokaklar, bildik bir deniz, bugün artık zor tanınan ünlü alanlar, ıssız rayları ve vefalı yolcularıyla yaşlı tramvaylar, uzaktan uzağa dış çizgileri görünen görkemli camiier, çoğu yok olmuş büyük yapılar, sahil kahveleri... Kara dumanlı vapurlar, bir dönemin çatanaları, sonra kayıklar ve gene kayıklar... At arabaları, faytonlar, köprü üstünde yaya yoğunluğu ve karmaşası, güvercinler, martılar, bir vapur pervanesinin bıraktığı ak köpüğün sancak güvertesinden görünüşü, Boğaz'da çıkıntı yapmış eski ahşap yalılar ile onların zaman içinde biriktirdiği anılar...

---